Pectus Excavatum

Sinds de operatie van januari 2004 ben ik nooit vrij van pijn geweest, maar in de laatste maanden van 2004 begon de pijn ineens weer toe te nemen. Ik kon daar zelf niet goed een verklaring voor vinden. Ja, natuurlijk had ik geprobeerd mijn lichamelijke activiteiten weer wat op te voeren, maar dat ging in een dermate laag tempo, dat hier toch geen oorzaak voor de pijntoename gezocht kon worden.

Dinsdagavond 11 januari 2005: Tijd om te gaan slapen. In de badkamer voelde ik ineens op de plaats van de rode streep op de onderstaande afbeelding iets heel hards. Iets dat naar mijn idee veel harder was dan het bot van het borstbeen. Direct bekroop mij het angstige gevoel, dat het de Nuss-bar was die ik voelde. Dat kon natuurlijk helemaal niet, want de beugel behoort achter het borstbeen te zitten. Dan zou daar maar één verklaring voor kunnen zijn: dat mijn borstbeen was gebroken. Op dat moment wilde dat echter nog niet goed tot mij doordringen.

Op deze foto's heb ik aangegeven waar de fractuur zat. Het rode kader op de rechterfoto is de plaats waar de Nuss-bar (en dus ook de fractuur) zat. Hier is te zien dat het borstbeen onder de Nuss-bar weer naar binnen is geknikt.

Na een nacht waarin ik niet veel heb geslapen, heb ik de volgende dag op mijn werk een collega, die arts is, gevraagd of zij ook eens wilde kijken. Zij vermoedde ook dat mijn eigen idee wel eens juist kon zijn. Ja, toen zat er niets anders op dan het ziekenhuis te bellen. De dag daarna kon ik gelukkig direct al komen.

Donderdag 13 januari 2005: In het per 1 januari 2005 tot UMCG omgedoopte AZG in Groningen werden röngenfoto's gemaakt. Na nauwkeurige bestudering konden de chirurge en de radioloog wel zien dat het inderdaad 'mis' was, maar niet wat er nu precies aan de hand was. Ook nog maar een echo. En ja, toen werd wel duidelijk dat het onderste deel van mijn borstbeen onder de beugel lag en dat er dus inderdaad sprake was van een fractuur in mijn borstbeen. Ik had daar natuurlijk al ernstig rekening mee gehouden en ook met het feit dat dat het einde van mijn Nuss-bar zou betekenen. Die kon nu natuurlijk niet meer blijven zitten. Toch kwam het even hard aan. Alle moeite en pijn voor niets……! Een jaar is, zeker op mijn leeftijd, veel te kort om mijn borstkas blijvend te kunnen corrigeren en ik zag mijn borstkas in gedachten dus alweer helemaal 'terugzakken' tot het oorspronkelijke niveau.

Ik heb daar nog even over nagedacht, maar eigenlijk was ik er al heel snel uit. Ik ga mij opnieuw in het avontuur storten. Ik had een moeilijk en pijnlijk jaar achter de rug, waarin ik door de Nuss-bar erg beperkt was geweest in mijn dagelijkse doen en laten. Ik kon daarom gewoon niet leven met de gedachte dat alles voor niets zou zijn geweest! De beugel moest er nu op zo kort mogelijke termijn uit: de operatie werd gepland op 25 januari 2005. Een jaar en een paar dagen na mijn eerste operatie!

De operatie op 25 januari 2005

Alles leek een herhaling van de gebeurtenissen van een jaar terug. Op 24 januari 2005 moest ik mij voor de opname melden. Ik kreeg deze keer de luxe van een kamer alleen, twee deuren naast de kamer waar ik vorig jaar had gelegen. Opnieuw kwamen alle mensen die zich met mij bezig zouden houden langs om mij alles uit te leggen. Na een goede nachtrust, enigszins geholpen door een slaappil, brak 25 januari aan. Daar gaan we weer!

Kwart voor één werd ik naar de operatiekamer gebracht. Ik kreeg opnieuw een slangetje in mijn rug voor de pijnbestrijding na de operatie: de epidurale anesthesie. Kort na het inspuiten van de narcosemiddelen was ik alweer onder zeil.

Tijdens de operatie is de beugel via de oude littekens verwijderd. Voor de nieuwe correctie werd een nieuwe incisie gemaakt, horizontaal over het midden van mijn borstkas. Mooi in de plooien onder mijn borsten weggewerkt, zodat er later zo weinig mogelijk van te zien zal zijn. Een aantal ribben is losgezaagd van mijn borstbeen en van deze ribben is het overtollige kraakbeen (de oorzaak van een trechterborst) weggehaald. Met twee Rehbeinpennen zijn de ribben weer tegen het borstbeen gezet. Het onderste deel van mijn borstbeen (onder de fractuur) werd met deze pennen opgehoogd, waardoor de breukvlakken weer mooi tegen elkaar aan kwamen te liggen. Het was daarom niet nodig om deze breuk nog eens van apart fixatiemateriaal te voorzien; het zal allemaal vanzelf weer aan elkaar moeten groeien.

de Rehbeinpennen in mijn borstkas

Woensdag 26 januari 2005 was een dag om maar weer snel te vergeten. Vreselijk duf van de narcose en de epiduraal en erg misselijk heb ik deze dag doorgebracht. Vanaf donderdag 27 januari ging het echter snel bergopwaarts. De röntgenfoto liet zien dat er nog wat lucht tussen mijn longen en de borstwand in zat, maar dat was zo weinig dat ik het zelf niet eens heb gevoeld. Het was wel een reden om de drains en radons (ook een soort drains) nog even langer te laten zitten.

Op vrijdag 28 januari mochten de thoraxdrain (de grootste 'slang' in mijn lijf) en de kleine harmonicaradons (2 kleine flesjes, die aan weerszijden van mijn borstkas hingen) eruit. Meestal geeft het verwijderen van een drain even een erg vervelend gevoel, maar door de epiduraal in mijn rug was mijn borstkas nog zo verdoofd, dat ik er helemaal niets van heb gevoeld.

Een rustig weekend volgde. Als rasechte 'computer-hobbyiste' kreeg ik bijna ontwenningsverschijnselen van het zolang gescheiden leven van mijn computer. Op zondag heeft mijn bezoek mij daarom maar even met rolstoel en al een tijdje achter een computer in het Internetcafé van het ziekenhuis geparkeerd. Kon ik even wat mailtjes sturen!

Maandag 31 januari: alle resterende toeters en bellen die ik nog in en aan mijn lichaam had werden deze dag verwijderd. Om 6.00 uur was de epiduraal al uitgezet. Het slangetje mocht nog even blijven zitten, voor het geval dat…. Mijn ervaringen van vorig jaar zaten natuurlijk nog vers in mijn geheugen! Later op de ochtend werden de laatste twee drains verwijderd. Omdat de verdoving van de epiduraal al behoorlijk uit was gewerkt, heb ik dit wel even gevoeld. De slangetjes zaten er natuurlijk al een poosje in en waren enigszins vast gaan zitten….. Maar het leed was snel geleden. Nadat ook het slangetje in mijn rug, het urinecatheter en de infuusnaald waren verwijderd, was ik ineens weer helemaal vrij om te gaan en staan waar ik wilde! En eindelijk mocht ik ook weer onder de douche!

Nu ik geen epiduraal meer had, moest de pijnbestrijding door pillen worden overgenomen. Dat was weer even zoeken. De Diclofenac en Paracetamol die ik in ruime mate kreeg, bleken niet genoeg te zijn, waarschijnlijk ook omdat ik dat het hele voorgaande jaar ben blijven gebruiken. Dan maar wat steviger 'spul', Tramadol. Om te kijken hoe dat allemaal zou gaan en of ik het kon verdragen mocht ik nog een extra dag blijven logeren in het ziekenhuis.

Woensdagochtend: naar huis!

Twee operatie-ervaringen rijker...

Een week heb ik deze keer in het ziekenhuis gelegen tegen bijna twee weken vorig jaar. Hoewel ik tegen deze tweede operatie meer opzag dan tegen de eerste (ik wist nu immers wat me te wachten zou kunnen staan!) is het me achteraf erg meegevallen. Qua pijn was het nu allemaal veel beter uit te houden en ik herstel nu ook veel sneller dan vorig jaar.