Het voorlopige resultaat

Dat mijn gevoel en verstand niet altijd op één lijn zitten, is iets waar ik aan begin te wennen. Dat mijn lichaam en geest het zo hartgrondig met elkaar oneens kunnen zijn, is nieuw voor mij. Ik kan dan wel heel leuk beslissen dat het uiterlijk van mijn lichaam moet veranderen maar mijn lichaam blijkt een geheel eigen wil te hebben en het daar absoluut niet mee eens te zijn. Het protesteert dan ook heftig. Mijn borstkas probeert op alle mogelijke manieren terug te gaan naar de oude vorm, wat zich uit in een flinke druk op de stang. Deze druk verplaatst zich regelmatig van zijkanten naar borstbeen.

 

Voordat je een dergelijke operatie ingaat, moet je je realiseren, dat het niet niks is en dat het herstel een pijnlijke periode zal zijn. Natuurlijk wist ik dat van te voren. Maar hoe het echt zal zijn weet je pas als je er midden in zit.

Bij een jongere duurt het herstel over het algemeen een week of zes. Nu ik dit schrijf is het mei 2004 en ben ik nog lang niet zover dat ik kan zeggen dat ik weer ben hersteld. In de afgelopen maanden is de intensiteit van de pijn en de hevigheid van de druk natuurlijk wel afgenomen (daarbij geholpen door pijnstillers), maar toch ondervind ik nog de nodige problemen en beperkingen.

 

Waar ben ik aan begonnen?

Met name in de beginperiode heb ik best wel eens gedacht: "Waar ben ik aan begonnen!" en ook nu is het nog niet altijd even gemakkelijk. Eén van de consequenties is dat ik nog steeds niet op mijn zij kan slapen. Ons elektrisch verstelbare bed is nu een uitkomst. Hierdoor kan ik me achterover laten zakken en weer omhoog laten 'takelen' om het in- en uitstappen te vergemakkelijken.

 

Na zoveel 'treurnis' zou je het bijna vergeten, maar het is me natuurlijk begonnen om het uiteindelijke resultaat! Ben ik daar blij mee? Nou, zeer zeker!! Mijn deuk is niet helemaal weg, maar is in vergelijking tot voor de operatie een heel stuk minder.

 

Wat nog blijft, hoewel iets verbeterd na de operatie, is de asymmetrie van mijn borsten. Dat is iets wat met een metalen stang niet is op te lossen, dus hiervoor overweeg ik nog een plastisch chirurgische correctie. Nu ik zover ben gegaan, wil ik het ook 'af' maken en een zo 'normaal' mogelijk vrouwenlichaam hebben.

 

Welcome to the rest of your life

Deze pagina besluit voorlopig met een open einde. Hoe het herstel verder zal verlopen en of er nog verdere ingrepen zullen plaatsvinden is nog toekomstmuziek. Had ik niet liever gehad dat deze behandeling (veel) eerder had plaatsgevonden? Ja, natuurlijk. Maar het is nu eenmaal zo gelopen in mijn leven en het heeft geen zin om achterom te kijken. En, om er nog maar eens een cliché tegenaan te gooien, het leven begint immers pas bij 40! Of, om met mijn favoriete groep VENICE te spreken:
 

"Welcome to the rest of your life"